karnımda

bir şişkinlik var. woolf izledim. iki kişi bizim kadar hiç mutlu olmamışlardır, dedi. atladı suya. kararlar. ciddiyet. hoşçakal küçük kız. kamera arkası. yani nicole the hours'da çok daha güzel. hatta orada güzel. güzel olan aslında belki de woolf ve onun ruhu. onun ruhuna bürünmüş bir hal. öyle bir ruh. öyle bir hal. öyle bir dalgınlık ama kaybolmuşluk ama kaybolmadan. içine girmiş ve orada yaşıyor. bu arada, kameramın kartı bozuldu. amerika'dan ucarak gele 32 gb'lık kart gitti. teknik gerçekler ve içeriksel ruh. haftasonu yatma bana iyi gelmiyor. yani zaman geçiyor ve geçiyor işte. listede çok şey vardı. bir kısmı oldu. daha olacaklar var. filmler, kitaplar, ... bu bir yaşam belirtisi. vızır vızır bir tek klavyenin başında oluyorum. o hiç zor gelmiyor bana. hatta ne çıkacağını merak ediyorum. hani mesela bozuluyorum da. bu mu çıktı, bu kadar mı çıktı diye. gökmen demişti. performans bittikten sonra, bitti dediğim için, kakasını bitirmiş ve bunu söyleyen çocuklara benzetmişti. sonra bazen yolda karşılaşıyoruz bu insanlarla. o zaman biz neden kaçarız? hani olur ya... konuşacak bir şeyimiz yok diye mi? eski halimizi bilen bir şahit, imdat gibi mi? o an çok kötü görünüyorum, gerçek halimi görmesin, ben bir starım hali mi? yoksa, bu bir refleks mi? o refleksin altında da yatanlar var. her şeyin altında bir şey yatıyor ve hepsi birbirine bağlı. bazen de hepsi alakasız ama biz bulalım da çözelim de bakalım da görelim de. bir gırtlak. bir göbek deliği. biraz kıl. biraz kucak. biraz dokunmak. biraz kiraz. biraz bana ait olmayan, biraz da olmayanı oldurmak. neydi bu şimdi? yamyamlar unga munga dansı yapmaya geldiler. anlaşılır olmak için mi yazmalı? yoksa duygusu yeterli mi? yoksa anlaşılıyor mu her şey? o zaman "n" neden dedi, üç kişiyiz, üçümüz de üniversite mezunuyuz, hiç bir şey anlamadık yaptıklarından, diye. bu bir iltifat. bu bir hakaret. bu bir kendini bilmezlik. bu bir karşıdakini bilmezlik. işte kim için yapmalı? paylaşmak için mi? uzaya savurup rahatlamak için mi? o iki kişiye mi yoksa? mumyalar mı?